#İŞBİRLİĞİ
Uzun süredir merakla beklenen İkinci Dünya Savaşı temalı oyun nihayet PC ve konsollar için satışa sunuldu. Böylece biz de Call of Duty WWII inceleme yazısı ile karşınızdayız. Merak ettiğiniz birçok şey var biliyoruz ve işte size cevapları sunuyoruz.
Call of Duty WWII çıktı!
Eski Call of Duty oyunlarını öyle seviyorum ki…
Yıllar geçtikçe kıymetleri daha da artıyor.
Delicesine heyecanlandığım son Call of Duty oyunu, Modern Warfare idi. Seriyi modern arenaya taşıyor ve tam anlamıyla bir aksiyon filmini yaşatıyordu. Demosunu saatlerce uğraşıp, internet kotamı aşıp indirmiştim. Tam sürümünü ayıla bayıla oynamıştım. Müthişti, çok iyiydi!
Infinity Ward’ın bizlere zirveyi yaşattığı bu oyunun ardından tabii pek çok Call of Duty geldi. İçlerinde başarılı olanlar da vardı tabii, ama yıllar geçtikçe CoD serisinde bir şeyler ters gitmeye başladı. Öyle ki, benim gibi sıkı bir Call of Duty hayranını dahi “Yeter artık!” diyecek seviyeye getirdiler. Geçen yıl satışa sunulan Infinite Warfare, tek kelimeyle “kötü” bir oyundu. Herhalde bundan daha kötüsünü yapamazlar diyordum. Sledgehammer Games beni şaşırtmadı. Evet, Call of Duty: WW2 son yılların en iyi Call of Duty oyunu, ama bu…
Bu bence kesinlikle yeterli değil!
İkinci Dünya Savaşı’na geri dönelim istiyorduk, ama Call of Duty WWII…
Peşinen söyleyeyim, ilk 3 ana Call of Duty oyununun verdiği hissi Call of Duty WWII veremiyor. Oyun, birçoğumuzun heyecanla beklediği D-Day ile başlıyor. Hani şu denizden sahile, daha doğrusu Cehennem’e adım attığımız, ayak basar basmaz da iblislerin kontrolündeki MG42’ler tarafından kurşunların üzerimize yağmur gibi yağdırıldığı yer.
Ne yazık ki bu bölüm, benim beklentilerimi karşılamadı. Çok kısa ve basit bir işleyişi var. Dolayısıyla Normandiya’yı oyun için hazırlanan fragmana güzel bir görsellik katsın diye yapmış olabileceklerini dahi düşündüm.
Hikaye detaylarına tabii ki girmeyeceğim. Birçok farklı karakter ve bir hikaye akışı var. Zaman zaman araya sinematik videolar giriyor, diyaloglar yaşanıyor. Call of Duty WWII, sinematik anlatımı en çok ön plana çıkaran Call of Duty oyunu olabilir. Lakin anlatım heyecanlı olmadıktan sonra neye yarar. Unutmadan, sinematik videolar çoğu zaman donuyor, videolar esnasında ciddi performans kayıpları yaşanıyor. GTX 1070 ekran kartının olduğu bir PC’de bu tip sorunların olmaması gerekir.
Eski Call of Duty’leri hatırlatıyor aslında
Mesela ilk Call of Duty’de, uçakları ortadan kaldırmak için uçaksavarın başına geçiyor ve yalnızca biz kullanabiliyorduk.
Mesela, Call of Duty 2’nin Afrika bölümlerinden birinde, kapıyı tekmeleyerek açmaya çalışan bir asker, kapının arkasındaki makineli tüfekle kevgire çevriliyordu.
Mesela o sıralar yeni nesil konsollar için hazırlanan Call of Duty 3, ilk yayınlanan görselleriyle büyük beğeni toplamıştı. Oyunda dişe diş mücadele unsuru da bulunuyordu. Boş sandığınız bir evde bir anda üzerinize bir düşman askeri atlayabilir ve sonrasında boğuşmaya başlayabilirdiniz. O sırada hangimiz düşman askerinin yüzündeki endişe ifadelerini ve animasyonları dikkatle izlemedi ki? Benzer hamleler bu oyunda da var.
Arabayla kovalamaca sahneleri, gizlilik öncelikli görevler, kurtarma görevleri…
Evet, hemen hemen hepsi bu yeni oyunda da var. Sanırız yapımcılar, önceki oyunlarda dikkat çeken unsurları bu kez tek çatı altında toplamak istemiş. Bu tabii ki kötü bir şey değil, ama üzerine yeni bir şeyler eklenilmeyince biraz havada kalmış, yavanlık hissi uyandırmış doğrusu.
Akın akın gelen askerler, biz ilerlemezsek yerinden kımıldamayan adamlar…
Evet, evet, hepsi burada da var. Bazen ortamdaki heyecan unsuru sebebiyle fark etmiyorsunuz, ama bazen de gözünüze gözünüze batıyor bu durum. 2 adım arkadayken etrafta çıt çıkmazken, 2 adım sonra kıyamet kopuyor. Sanki herkes en ufak bir hamle için bizim adım atmamızı bekliyor gibi. Kontrol ettiğimiz karakterden bağımsız bir dünya yok gibi yani.
Kahraman olmak ister misiniz?
Oyunda birlikte hareket ettiğimiz bir takımımız var. Genelde biz bir şey yapmadan onlar da yapmıyor demiştik. En azından bazı isteklerimizi karşılayabiliyorlar. Örneğin, artık dinlen ve iyileş sistemi yok. Yara alırsanız sağlık paketine ihtiyacınız var. Bu paketleri etraftan bulabildiğiniz gibi, takımınızdaki sağlıkçı arkadaşınızdan da isteyebiliyorsunuz. O da kısa aralıklarla size tedarik edebiliyor. Aynı şekilde cephane için de başvurabileceğiniz bir arkadaşınız var.
Kahramanlık demişken. Bazen çatışma esnasında yaralanan ve yardım edilmediği takdirde ölebilecek askerler oluyor. Bu gibi durumlarda çatışmayı kısa süreliğine geri plana atıp bu arkadaşlarınızı korunaklı bölgelere çekebilirsiniz. Bunu yaptığınız takdirde bir nevi “kahraman” ilan ediliyorsunuz.
Ayrıca, her bölümde bulabileceğiniz özel eşyalar var. Bir nevi hatıra item’ları da denebilir. Bir de, bazen o hengamenin ortasında her şeyi boş vermiş ve ölümü düşünen askerler de görebilirsiniz. Örneğin ilk bölümde, bir kenarda oturan yaralı bir Alman askeri var. Ağzında sigara ve ölmeyi bekliyor…
Ah o bağırışlar, o mimikler!
Uzun süre sonra bir Call of Duty oyununda “Achtung, granade!” çığlıklarını duymak hoşuma gitti. Askerlerin saldırırken ve ölürken çıkardıkları sesler, çığlıklar genel olarak çok başarılı. Özellikle yakın mesafe mücadelelerde karakterlerin yüzlerine de bakmayı ihmal etmeyin. O sinirle ağız burun yer değiştiriyor resmen.
Grafiklere gelelim…
Call of Duty serisi, İkinci Dünya Savaşı temalı oyunlarında hep şunu savunurdu: “Düşük sistemlerde dahi performanslı çalışabilen bir oyun.” İlk Modern Warfare da da benzer düşünceler dile getirilse de grafiksel anlamda ciddi bir sıçrama söz konusuydu. Sonrasında ise durumlar malum. Call of Duty WWII ise grafiksel anlamda başarılı, ama pek de üst düzey değil. Şimdi detaylara gelelim.
Oyundaki sinematik videoların kalitesi cidden başarılı. Karakter tasarımları, animasyonlar ve mimikler çok iyi. Ancak dediğimiz gibi, videolar esnasında ciddi performans kayıpları yaşanabiliyor ve bu ciddi bir sıkıntı.
Oyun içi görselliğe gelecek olursak, yine karakter tasarımları, animasyonlar, mimikler, çevre detayları, silah tasarımları ve daha birçok unsur gayet güzel tasarlanmış. Modern Warfare 1 tanıtılırken bir de şu söylenmişti: “Fotoğraf gerçekliğinde görsellere sahip bir oyun.” Ha işte WW2 de böyle bir oyun. Yani cansız bir fotoğraf gibi durup bakıldığında gayet başarılı, ama yaşayan bir dünya olarak düşündüğümüzde değil. Özellikle ciddi patlamalarda bunu daha net anlıyorsunuz. Deforme olabilir çevre ve fiziksel unsurlar neredeyse hiç yok. Bazen öyle saçma animasyonlarla karşılaşıyorsunuz ki oyundan bir süreliğine soğumanız dahi olası. Önümüzde Battlefield serisinden birçok örnek var. Durum böyleyken Call of Duty cephesinde hala deformasyon unsuruna gereken önemin verilmemesi çok üzücü.
Zombiler ve multiplayer
Sanıyorum Call of Duty WW2’nin en güçlü tarafını Nazi Zombie modu ve multiplayer oyun modları oluşturuyor. Nazi Zombie modunda ayrıca bir senaryo bulunuyor ve ister tek başınıza, isterseniz de arkadaşlarınızla hayatta kalmak için mücadele veriyorsunuz.
Multiplayer modlara baktığımızda ise, önceki oyunlara kıyasla ciddi farklılıklar yok. Bir karakter seçiyor, ardından hem karakterinizi hem de silahlarınızı geliştiriyorsunuz. Level sisteminde birçok detay bulunuyor ve en güzeli de “sıcak çatışma” unsurunu WW2 de gayet iyi yansıtabiliyor. Ufak haritalarda, birçok farklı yol seçeneğiyle aksiyona dalıyor ve saatlerin nasıl akıp gittiğini fark etmiyorsunuz. Şahsen WW2’nin multiplayer tarafının aylarca oynanabileceğini düşünüyorum.
Xbox One X’te 4K Call of Duty WW2 deneyimi
Oyunu PC’de, en üst seviye detaylarda oynadım. Bunun yanında, Xbox One X için hazırlanan 4K sürümünü de oynama şansım oldu. Hem de 65 inç 4K bir televizyonda. Açıkçası 65 inç 4K televizyonda izleyince ister istemez bazı şeyler hoşunuza gidiyor. Görüntü kalitesi cidden çok iyiydi, ama bu televizyonun yaklaşık 12 bin lira fiyat etiketi olduğunu da ekleyeyim. Yine de, Xbox One X’te de iyi göründüğünü söyleyeyim. Zira başka monitörlerde de oynanırken izlemiştim.
Son sözlere gelirken…
Oyunda kullanılan birçok silahın sesi hoşuma gitmedi. 1-2 müzik dışında akılda kalıcı bir müzik de yok. Oysa ilk 3 Call of Duty’de ne müthiş melodiler vardı öyle. Bazen tekrar tekrar açıp dinlerim hatta!
Özetlemek gerekirse Call of Duty WW2, son yıllarda çıkan en iyi Call of Duty oyunu, ama “o asıl beklenen WW2 temalı Call of Duty oyunu değil.” Bunda belki Sledgehammer Games’in CoD serisindeki tecrübesizliğinin payı var, bilemiyorum, ama ben, o “geri dönüşü cidden hissettiren gerçek Call of Duty’yi” beklemeye devam edeceğim.
Artılar:
– Güzel görseller
– Nazi Zombies ve multiplayer oyun modları zevkli
– Tekrar WW2 cephelerine geri dönmek güzel
Eksiler:
– D-Day bölümü hayal kırıklığı
– Hikaye yeterince heyecan verici değil
– Oynanabilirlikte tekrar eden ve can sıkan unsurlar var
– Fizikler yok denecek kadar az
—
PS Plus’a ücretsiz sahip olun!
